Od Criss'a c.s. Kornelly

- Czyli powinnaś to zmienić - odparłem.

- No weź, Criss! Powiedz - nalegała Kornelly.

Przewróciłem oczami.

- Koleżanko moja najukochańsza. Musisz wiedzieć (...) że nie lubię zwierzać się babom!!! Komu jak komu, ale tobie nie będę opowiadać swojej przeszłości! - Zacząłem odchodzić tyłem, nadal twarzą w stronę Kornelly. - Bo co ten głupi chłopak - wskazałem na siebie - mógł przeżyć w życiu?! Pewnie to samo co dziewczyna siedząca na koniu!

Kornelly zeszła z konia i poszła do mnie.

- Poprostu opowiedz mi swoją historię, proszę.

- Zaczynasz mnie wkurzać. A to niebezpieczne - odparłem (nadal szedłem tyłem).

Złapałem ją za ramiona i uklęknąłem przed nią patrząc jej w oczy. 

- Jakbyś nie zauważyła to jestem dorosłym mężczyzną, a ty nastolatką. Więc wybacz, ale taka znajomość nie wchodzi w grę. - Wstałem i spojrzałem na nią z góry. Grzywka spadła mi na oczy. Odwróciłem się i ruszyłem marszem. Kornelly szła obok mnie, a jej koń za nami.

- Nie lubię cię - powiedziałem patrząc przed siebie. 

- A ja wiem że nie zawsze taki byłeś - odparła dziewczyna. 

- A co ty jesteś, wróżka chrzestna?

- Nie, ale...

- Nie chcę cię cię słuchać - wziąłem słuchawki i włączyłem muzykę.

- Ja chcę tylko wiedzieć. Nie zawsze byłeś taki, prawda?

- Do piętnastego roku życia.

- A co się stało?

"Czuję się jak celebryta" - pomyślałem.

- Hormony. Ty się lepiej zapisz na korepetycje biologiczne. 

- A z czego jeszcze to wynika?

- Z zamiłowania i nienawiści. Kocham i nienawidzę siebie jednocześnie. I jestem EMO. - Byliśmy już pod stajnią. - Dostatecznie dużo informacji ci dałem. 

Usiadłem na snopie siana. Po chwili Kornelly też. To mnie naprawdę wkurzyło.

- Lubisz mnie, co? Inaczej byś się tak do mnie nie lepiła.

Kornelly??